به هیاهوی کرم های شهر گوش بده...

شاید احمقانه باشد...

این بار کرمی از میان کرم های شهری منفور فریاد بر می آورد... از آنچه مدعاست نامش هنـــــــر است...

از جنس دلچسبیدگی ها...

که اگر به این ها نچسبیده بودم , بودن در این خاک منفور خطایی به بزرگی تمام تاریخ بود.

این بهانه ای اندک تا در کافه آوانگارد پای میز من دقایقی با من سر کنید...

 -- ali ghatreh --

غضروف های شکسته یک روح

غرق می شوم در افکاری که در سرم بود و سکس که سه نقش را در سرم رنگ و بو می داد. یکی تو و دیگری من و سومی را هرگز نفهمیدم چیست و همیشه گریزان بود از معنا یافتن و فلسفه شدن و رنگ و بو یافتن .

و اینکه نشد آن را کشف کنم همیشه درد بود . درد در تنم رسوخ کرد و سرطانی شد که که امروز از نوک انگشتانم به این کاغذ های مسموم بچکد و هر چه این درد ها را بخوانند باز هم اندکی از حجم این دردها کاسته نشود و این سهم بزرگی از تمام فرداهایی است که با اینکه نیامده اند اما تجربه اش کرده ام.

دیگر هیچ پستان خوش تراشی مرا به آن کوچه هایی که در شانزده سالگی به دیوار های کثیفش غرق در رویا تکیه می دادم نخواهد برد.

در بهترین حالت من فقط دو پا دارم اما این داستان سه فاعل دارد.اگر هر کدام از پاهایم  مرا به یک سمت ماجرا ببرد باز هم من در این میان معلق می مانم در فضایی که دائما مرا یادآور می شود که نمی دانم در تاریکی های این ماجرا چه می گذرد و چگونه شد که از نوجوانی به بعد در جست و جوی تمام این چیزها روح رنجورم رنجورتر و روزگار تار شد و حسرت روحم را می جود که چرا عمر و جانم پوک شد .

 

"علی قطره"

16 خرداد 94

the man who sold the world

من را ببخش که از تو می نویسم.همیشه آرام در گوشم می گویی از تو پیش کسی نگویم , شعری برای تو نگویم , آهنگی برای تو نسازم و نخوانم . چون اگر کسی چیزی از من و تو بداند خیلی زود ما را به فنا می کشد.
این بار وقتی خودکار مشکی ام در دست راستم گرفتم چیزی جز تو در ذهنم نیامد و همین یک چیزی که در سرم بود , مدت هاست که آمده... و اینکه نمی شد روی کاغذ بیارمش روانی ام می کرد.

O'clock 00:00 - دو صفر و دو صفر...

دو صفر و دو صفر...

      00:00

شاید بی رحم ترین لحظه , ساعت بیست و دو  و بیست و دو دقیقه(22:22) باشد.حسی که از کالبد شکافی اش عاجزم...غرق بودن در اعماق تنهایی. تاریکی ها و سیاهی ها دیگر فقط در آسمان نیست.انگار تمام این سیاهی ها و تاریکی ها سلول به سلول تنت را مثل موریانه ی چموشی می درد.
معلق در این لحظه های شوم پیش می روی.تا اینکه به تصادف چشمت به لحظه ی هولناک دیگری می افتد.
وقتی شب در دو صفر و دو صفر(00:00) تو را گیر می اندازد و برای یک لحظه هم که شده طعم سکوت یک بیابان سرتاسر سیاه را به لرز استخوان هایت می چشاند. و تمام آنچه از بازگو کردنش هراسانیم را به سرمان می کوباند.به راستی آخرین دقایق شب می تواند سکوت یک مرگ را که بین دنده های شکسته ی ناعلاج این زندگی بدخیم زندانیست را به انسان بچشاند.
این چهار عدد صفر بی معنی که اکنون بیش از هزاران فلسفه برای تو معنی پیدا کرده اند مرز بین خواب و بیداری را در هم می درد.غرق در در اعماق افکار سلاطون زده متوجه نمی شوی چه زمان این دو پلک خسته به هم تسلیم می شوند.
و تو هرگز نخواهی نفهمید این داستان چقدر کش و تاب مضحک و دردناکی دارد.و هر روز صبح داستان از این زجر آور تر می شود.وقتی چشمانت را از خواب , از تنها امید این زندگی می گشایی و چشمان دردمندت به ساعت یازده و یازده دقیقه ( 11:11) می افتد و تمام دیشب ها بر سرت آوار می شود و تو فقط به یاد آن لحظه ی لعنتی هستی که به تو گفته بود ;
هر وقت اتفاقی چشمت به ساعت افتاد و تمام اعداد ساعت یکسان بود ,  یعنی اینکه یک نفر به یادت هست...
یعنی اینکه به من یادتم...



-علی قطره -